وقــت اسـت به یاران برسانم غزلم  را
تا حضــرت بـاران برســانم غــزلــــم را
 
با  قـافیـه ی ریختـه  بر بـال مـلائــــک
تا روضه ی رضـوان بـرســانم غـزلم را
 
وقت است در این صبح دل انگیز ترانه
در قـامــت ِعـرفان برسـانــم غـزلـم را
 
تا چشم غزال غزلم مستِ رحیق است
بر گرده ی جیــران... برسانم غزلم را
 
سرد است اگر مجمر خوبان خطا پوش
در آتش  نســیان ... برســانم غزلم را
 
ایکاش رهی بود و رها بودم از این غم
با  نغمــه ســرایان  برسانم غــــزلم را
 
زنجیره ی اوهام اگر طی شدنی نیست
تا کوچــه ی احصــان برسانم غزلم را
 
تر دامنم و بی سرو و سامان که همیشه
با مــوی پــریشان برســانــم غزلم را  
 
از  موی پریشـان و ســراپـرده ی ابرو  
تا چــاک گریبــان برســانم غـزلم را  
 
بی پرده عیان اسـت چرا سوی منـایم  
بایــد که به قـربان  برســانم غزلم را

گر منزوی از حنجره ی زخـمی شعرم
با عشــق به  پــایان بــرسانم غزلم را